We are searching data for your request:
Upon completion, a link will appear to access the found materials.
Modlitwa Pańska „Ojcze nasz” wskazuje, że Słoweńcy są Słowianami Zachodnimi
Jandáček, Petr
Referat wygłoszony na piątej międzynarodowej konferencji tematycznej (2007)
Abstrakcyjny
Obecnie w środowiskach politycznych i akademickich panuje opinia, że Słoweńcy to Słowianie południowi (yugo). Chociaż koncepcja ta jest celowa i oparta na bliskości Słowenii i niedawnej historii wspólnoty z Federacją Jugosławii i w jej obrębie, niuanse „Modlitwy Pańskiej” (Ojcze nasz) {Očenaš} w przejmujący sposób ujawniają, że Słoweńcy są w rzeczywistości Słowianami Zachodnimi, dzielącymi głęboki podobieństwa z Poabianami i innymi północno-zachodnimi Wendami od IX wieku. Jest to szczególnie widoczne w ich terminach dotyczących Ojca, Monarchy, Zła, Chleba i Woli.
Około 862 roku Cyryl i Metody zaczęli planować swoją misję wśród ludów słowiańskich na Morawach. Cyryl stworzył glagolityczny alfabet i przetłumaczył pisma święte oraz modlitwy na „wspólny język słowiański”. Uczniowie Metodego i Cyryla „dostroili” Modlitwę Pańską do potrzeb miejscowej ludności słowiańskiej. Można argumentować, że w tamtych czasach wszyscy Słowianie mówili jednym, choć bardzo zmiennym językiem. Można by się też zdziwić, że języki słowiańskie pozostają bardzo zmienne, giętkie, „pluralistyczne” i „wybaczające lokalne różnice”. Później do dziś Rosjanin z Władywostoku (Słowianin najbardziej wysunięty na wschód) rozumie wymowę każdej ostatniej cyfry (od jednego do dziesięciu), jaką wypowiada najbardziej wysunięty na zachód Słoweńczyk lub „Połabczyk” Wend (Słowianin).
